اطلاعات بیشتر
رمان تاب طناب دار نوشته مهدی پناهیان رمانی عاشقانه است که در بستر حوادث سال 88 اتفاق می افتد. داستانی پر از گره ها و اتفاقات گیرا که شخصیت های داستان را گاهی در فضای سیاست به تصویر می کشد و گاهی احساسات عاطفی آنان را در فضایی به دور از هیاهوهای سیاسی نشان می دهد. رمان دارای سه شخصیت متفاوت و متضاد است که از لحاظ سیاسی افکار و عقاید مختلفی دارند. سخن هر یک از شخصیت ها نمایانگر افکار و عقاید متفاوت سیاسی بخشی از جامعه و دردل های آنان است. یکی از شخصیت ها جوان دانشجویی است که با کمک دوستانش در صدد به ثمر نشاندن اقدامات خود در ستاد سبز است و دیگر شخصیت درگیر حوادث خطرناکی می شود که ...
این کتاب در 11 فصل تنظیم شده است
فصل اول دیو سفید
فصل دوم پرونده زرد
فصل سوم لیاقت
فصل چهارم پازل
فصل پنجم زندگی در شرایط سخت
فصل ششم انتخاب سخت
فصل هفتم سر قرار
فصل هشتم دل شوره
فصل نهم عبور
فصل دهم تقاطع
فصل یازده آخرین تیر
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
مجتبی پسر سرزبان داری بود و تکیه کلامهایش فی البداهه . چند باری که دقت کردم , دیدم برای جواب دادن هایش به جای اینکه پیغام اول به مغزش مخابره شود, از همان جا که شنیده , از لاله گوشش مستقیم به زبانش می آید و بعد هم سر طرف خالی می کند. بامزه بود و همیشه توی مغزش گاوصندوقی پر از شوخی داشت همین بامزگی ها دور و برش را پر کرده بود از دانشجوهای هم کلاسی و غیر هم کلاسی.
پسرها هم او را پایه مناسبی برای گعده های مجردی و تفریح بیرون شهر و احتمالا مهره مناسبی برای وصل شدن به دختران در حال رقابت می دانستند. من هم دست کمی از بقیه نداشتم. مجتبی برای من هم گزینه مناسبی بود. انرژی او زحمت من را کم می کرد و برایم بهترین دروازه بود برای نفوذ بین دانشجوها: ماموریتی متفاوت از طرف سازمان.
سه سال پیش از آن یعنی درست سال 85 که برای سومین بار به ایران رفتم ,قرار شد تا اطلاع ثانوی ماندگار شوم و محور کارم را در دانشگاه های مطرح تهران قرار بدهم. دفعات قبلی که به ایران می آمدم , تنها مشغله ام تشکیل تیم بود, آن هم از جوان هایی که به هر دلیلی کارشان به کینه از نظام کشیده شده بود و برای ورود به تشکیلات یک بهانه برایشان کافی بود.با دردسرهای زیاد توانستم یک تیم قوی و یکدست تشکیل بدهم نتیجه یکی دو سال شناسایی و تلاش برای یکدست کردن اعضا از چند تا جوان پایین شهری و بی کله چند تا مرد شریف بالا شهر نشین و تحصیل کرده ساختم و حالا طبق برنامه سازمان باید کم کم به کار می گرفتمشان...
( تاب طناب دار/ صفحه 419 و 420 )
