اطلاعات بیشتر
این کتاب داستان یک شهید ایرانی است که دانشجوی دانشکده علوم پزشکی تهران بود. در سال 1359 علی اکبر پیرویان به همراه تعدادی از همکلاسی هایش به افانستان رفت. هدف او و همراهانش کمک به مجاهدین افغانی در جنگ با ارتش شوروی بود. دکتر پیرویان در جنگ عراق علیه ایران به شهادت رسید. این رمان اقتباسی از زندگی پرماجرای اوست. داستان با دیدار یک مجاهد افغانی با یکی از سران داعش در افغانستان آغاز می شود. این مجاهد افغانی کسی نیست جز یکی از مجاهدان افغانی در گذشته که شهید احمد پیرویان در کنار او در افغانستان می جنگیده اما اکنون به سیروز کبدی مبتلاست و یک سلفی تکفیری است و به بهانه درمان به ایران می آید تا برای داعش به جمع آوری اطلاعات بپردازد اما حوادث به شکل دیگری رقم می خورد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
منصور لقمه ای نان گرم و آشاوه برداشت و خورد. هنوز کامل نجویده بود, که لقمه دوم را برداشت. مائده از اینکه برادرش با اشتها صبحانه می خورد خوش حال شد.ساعت نه برای رفتن سر خاک آماده شدند. منصور هیچ وقت فکرش را نمی کرد که با چند شیعه رافضی به زیارت قبرستان برود. آنچه را در دانشگاه ملک سعود آموخته بود,به یاد آورد : « شیعه از فرقه های مرتد و بدعت گذار است. شیعیان با زیارت قبور, مرده ها را عبادت می کنند و این بزرگترین دلیل مشرک بودن آنهاست.»
اکنون با پای خودش به سمت شرک می رفت! ترسیده بود. بی صدا استفار کرد و از احمد پرسید: شما سپاهی هستید؟
احمد فهمید که پیرمرد خام, همه چیز را لو داده است. خندید و گفت: نه ; بازنشسته آموزش و پرورش ام.
ـ بعد از بازنشستگی برای سربازان بشار اسد کلاس می گذارید؟!
احمد حساسیت موضوع را درک می کرد, اما نمی خواست مهمانی که برای قدرشناسی از اکبر این همه راه آمده است, رنجیده خاطر شود. با این وجود کار از کار گذشته بود:
ـ من در جنگ تخریبچی بودم. الان هم در سوریه مستشارم. مردم بی گناه زیادی در بمب گذاری ها کشته می شوند. من که بلدم بمب خنثی کنم, نمی توانم بی تفاوت باشم.
منصور حرف او را تایید کرد اما باور نکرد. فهمید که با یک حرفه ای طرف است. با نمایان شدن قبرستان, دوباره در دلش استغفار کرد...
( کتاب تکفیری / صفحه 57 و 58 )
