شنود

سینه ام سنگین بود. توجه من از آن نقطه نورانی به پایین پایم در همان اتاق کوچک جلب شد. یکباره دیدم پیرمردی بسیار نورانی و مهربان که نمی توانم زیبایی چهره و محبتش را وصف کنم، با فاصله کمی روی سینه ام نشسته! با مهربانی به من لبخند زد و گفت: میخواهی با من بیایی؟ آمده‌ام جان تو را بگیرم، آماده هستی؟
من که وحشت تمام وجودم فرا گرفته بود، مات و مبهوت نگاهش کردم. مثل نگاه ملتمسانه یک دانش آموز در سر جلسه امتحان، وقتی امتحان تمام شده و او هنوز هیچ جوابی ننوشته. به خودم قوت قلب دادم و گفتم: بد نیست همراه بروم. من که در زندگی خیلی کارهای مهم و خوب کرده‌ام و آدم خیلی خوبی بوده‌ام. برای همین دستانم را به سمت حضرت عزرائیل دراز کردم تا مرا همراهش ببرد. خیلی خیالم از خودم راحت بود. به خودم اعتماد داشتم و مطمئن بودم به بهشت خواهم رفت! در این لحظه خودم را در مقابل پیرمرد نورانی می دیدم. در حالی که بدنی شبیه من روی تخت بیمارستان بود! چه عشق و محبتی بین ما بود. اصلاً با آنچه اهل دنیا از عشق تعریف می‌کنند تفاوت داشت. نمی خواستم چشم از آن پیرمرد نورانی بردارم. لبخند زیبایش، محاسن سفید و بلندش و پیراهن سفیدش که مانند نور می درخشید را فراموش نمیکنم. او مانند پدر مهربان، که دلسوزانه به پسرش نگاه می‌کند، به من خیره شده بود. برای همین ماندم چه جوابی بدهم. راضی بودم که با او بروم. این پیر مهربان، به یقین خیر مرا می خواست.
درست در همان زمان و شاید در کمتر از یک لحظه، تمام زندگی‌ام، از لحظه تولد تا زمان ورود به این اتاق بیمارستان در مقابلم  ظاهر شد. آن هم با تمام جزئیات!
آنجا تکلمی صورت نمی‌گرفت؛ حرفی رد و بدل نمی‌شد؛ اما تمام سوالات من به طور کامل جواب داده می‌شد. نتیجه تمام کارهایم را در همان لحظه دیدم و مرور کردم! آنچه از خوبی ها و بدی ها انجام داده بودم به طور کامل مشاهده کردم. می دیدم کدام کارهایم کاملاً برای رضای خدا بوده و کدام کارهایم نیت غیرخدایی داشته است! برای کارهایی که فقط برای رضای خدا انجام داده بودم، (که متاسفانه تعداد آنها خیلی کم بود) درجات و مقامات معنوی برایم ایجاد شده بود و می فهمیدم که تمام ملائک به خاطر این اعمال خالصانه به من مباهات می کردند، اما برای کارهایی که نیت غیر الهی داشتم، ضرر و خسران خودم را مشاهده می‌کردم.
برگرفته از صفحه 13 الی 15