اطلاعات بیشتر
آقا دروغ می گوید انگار... قیدار نیست که به اتاق نور می دهد. آقا است که با ورودش، گِل قالی، عطر محمدی می پراکند و مرغ قالی، حق، حق می گوید. قیدار به سختی جلو پای آقا بلند می‌شود. سید گلپا، سر شانه های قیدار را می گیرد و نمی گذارد که او خم شود و دست ببوسد. قیدار روی شانه ی آقا که خم می شود تا بوسه بزند، چشمش می‌افتد به قاب عکس کنار تخت، که خودش است و آقا تختی، یکی چپ و یکی راست، هر دو باتنکه ی زورخانه، هر دو کمی پشت خم کرده باقوز تواضع، کنار سر دم مرشد عبدالله... همه چیز اتاق جان می گیرد با آمدن آقا.... اتاق نوری می‌گیرد و دیوارها رنگی و اشیا جانی.
آقا می نشیند روی تخت و از قیدار می‌خواهد که روی صندلی لهستانی بنشیند. قیدار اما هم فرمایش آقا را و هم دوباره خودش را زمین میزند و روبروی آقا می نشیند روی زمین. تمام سعی ش را میکند که پاش را هم جمع کند. آقا سید گلپا نگاهی میکند و دستی به ریش سپیدش می کشد:
_ پای لنگ، شیر را زمین نمی زند، جگر سیاه است که شیر را زمین می زند. کجا شد شیری که حرف می زد، یک شهر، همه موش ش می شدند، نعره ی حیدری می‌کشید، موش ها هم گم می شدند؟ نبینم شیر بیشه مرتضا علی حیدر کرار را که زمین بخورد و بیافتد...
برگرفته از صفحه 84 و 85 کتاب
