اطلاعات بیشتر
داستان پیش رو، که هم از لحاظ موضوع و هم از لحاظ محتوا با سایر آثار نویسنده متفاوت است، دفتر نخست از روایت زندگی دو خواهری است که بزرگ منشی و معنویت پدر و زلالی و صفای مادرشان نشسته اند؛ دو خواهری که محدودیتهای جسمی و اجتماعی مانع عمل به فرمان ندای فطرت پاکشان نشد. این دفتر سرآغاز روایتی از زندگی عزیزانی است که همان قدر به ما نزدیک هستند که دورند! آن قدر جلوی چشممان هستند که آنها را نمی بینیم. آغاز آشنایی مخاطب گرامی با کسانی است که وجودشان محصول توجه والدین به رعایت حقوق الهی و انسان هاست و در دفترهای آینده بعون الله تبارک و تعالی با انتخاب های آگاهانه و اثر گذاری های شجاعانه اجتماعی آنها آشنا خواهید شد.
در بخشی از کتاب می خوانیم:
هنوز صورتش پر از اشک داغ بود و همان طور گریه ها روی روسری و چادر و دامنش میریخت که متوجه شد یک ساعت و نیم نشسته و دارد جلسه تمام می شود. حاج آقا داشت دعا میکرد و مردم با صدای بلند «الهی آمین» می گفتند. رو کرد به شاه چراغ. قلبش داشت می ایستاد. به شاه چراغ گفت: «آقا داره جلسه تموم می شه ها!
آقا نمی خوای یه کاری بکنی؟»
صورتش را برد زیر چادرش و تمام نفس اشک ریخت. دوباره صورتش را از زیر چادرش در آورد و رو به طرف شاه چراغ کرد و گفت: «آقا نکنه دیر اومدم و اون نشونه ای و که منتظرش بودم و به خاطرش شب و روز و خواب و خوراک رو از خودم سلب کردم، همون اول جلسه بوده و.... این جوری که بیچاره شدم و رفت.» دیگر به هق هق افتاد همچنان صدای بلند «الهی آمین» گفتن مردم به آسمان بلند بود که طوفانی در دل فرحناز داشت به وجودش بی رحمانه مشت می کوبید. با حالت خضوع فراوان و دل شکسته به شاه چراغ گفت:«من که خیلی وقت پیش گفتم راضی ام به رضای خدا. خودت شاهد بودی که برای بچه هر کاری کردم و خارج و داخل پیش هر دکتری که عقلم می رسید رفتم.نشد.خدا نخواست.من کخ نگفتم ناراضی ام.اما یعنی حق ندارم به بهار فکر کنم؟این رو که دیگه می تونم ازت بخوام!»
برگرفته از صفحه 88 الی 89 کتاب
