کافه ای به نام چرا

کتاب "کافه ای به نام چرا" نوشته جان ‌پی استرلکی و ترجمه امیرحسن مکی است. این کتاب مکانی برای یافتن چراهای زندگی است و نویسنده در قالب داستانی کوتاه و تمثیلی از عمیق‌ترین مسائل زندگی انسانی صحبت می‌کند. این کتاب مورد استقبال شدید خوانندگان قرار گرفته و در بیش از سی کشور جهان به فروش رفته است.

در بخشی از کتاب می خوانیم:
چهارده
باز به صورت غذا نگاه انداختم.  
چرا اینجا هستید؟  
آیا از مرگ می ترسید؟  
آیا راضی هستید؟  
این پرسش ها دیگر مثل اولین باری که خوانده بودمشان عجیب به نظر  نمی رسیدند. در واقع اکنون در نظرم خیلی مهم تر شده بودند.  
آیا راضی هستید؟  
به خودم گفتم به نظرم رضایت وقتی حاصل می شود که پس از یافتن  جواب برای چه اینجا هستی؟ برای تحقق آن حقیقتاً دست به کار شوی.  
کیسی پرسید: «اما انجام این کار همیشه به این سادگی ها هم نیست، مگر نه؟  
سرم را بالا کردم و به او که داشت لیوان آبم را پر می کرد نگاه کردم و  گفتم: «نه، نیست. وقتی وضعیت خودم را در نظر می گیرم، می بینم به کاری که هر روز می کنم وارد هستم. در قبال آن دستمزد می گیرم. اگر از خودم بپرسم چرا اینجا هستم و تشخیص دهم می خواهم چه کار بکنم و بعدش ندانم چه جوری آن را به انجام برسانم، یا شغلی در آن زمینه پیدا نکنم چه می شود؟ از کجا پول در بیاورم؟ از کجا مخارج خودم را تأمین کنم و برای دوران بازنشستگی ام پس انداز کنم؟ اگر در آن کار جدید مهارت نداشته باشم چه؟ یا اگر آن کار از نظر مردم بی اهمیت باشد و مسخره ام کنند، چه؟  
وقتی صحبت هایم تمام شد کیسی گفت: «جان، به نظرت وقتی کسی برای تشخیص اینکه چرا اینجاست تلاش کند و جواب واقعی اش را پیدا کند، از کشفی که کرده ذوق زده خواهد شد؟  
لحظه ای مکث کردم تا آن را درذهنم مجسم کنم. گفتم: «البته من که این طور فکر می کنم. به نظرم اگر کسی حقیقتاً دلیل وجودش را کشف کند خیلی ذوق زده می شود.  
او پرسید به نظرت انجام دادن کارهایی که به تحقق هدف و رسالت وجودی مان کمک می کنند هم همین قدر ذوق و شوق دارد؟  
دوباره مکث کردم این سؤال ها خیلی ساده به نظر می رسید. در دل گفتم: لابد نکته ای را از قلم انداخته ام جواب دادم: «البته! چرا نداشته باشد؟! ذوق و شوق انجام دادن این کارها باید از هر کاری بیشتر باشد.  
پس چرا خیال میکنی آن فرد ممکن است شکست بخورد؟  
به او نگاه کردم قبل از اینکه بتوانم جواب دهم ادامه داد: «تا به حال کسی را دیده ای که نسبت به کار روزانه اش خیلی عشق و علاقه داشته  باشد؟ آدمی که انگار از لحظه لحظه ی کارش لذت می برد؟  
باز مکث کردم و گفتم خوب چند نفری را می شناسم که این طور هستند...

برگرفته از صفحات 75 الی 76 کتاب