72سخن عاشورایی
کد محصول (446947)
کتاب «72 سخن عاشورایی» به همت علیرضا مختارپور قهرودی جمع‌آوری و تدوین شده است و دارای یک فهرست تفصیلی است که بر اساس ترتیب زمانی رخدادها تنظیم گردیده است. این کتاب همچنین دارای یک فهرست مطالعه موضوعی در ذیل عناوینی چون: زندگی و ابعاد شخصیت امام حسین(ع)، اهداف و فلسفه قیام، درسها و عبرت‌های عاشورا، اهمیت ماه محرم و برگزاری مجالس عزاداری و ذکر مصیبت است.
در بخشی از پیشگفتار این کتاب آمده است: «در میان همه‌ی تلاش‌های گذشتگان در بهره‌گیری از برکات و آثار نهضت امام حسین(ع) نام امام خمینی(ره) همچون ستاره‌ای فروزان می‌درخشد؛ چرا که آن امام راحل با استفاده دقیق و روزآمد از معارف حسینی و با طرح شعار برخاسته از فلسفه‌ی عاشورا یعنی «پیروزی خون بر شمشیر» توانست انقلاب ملت مسلمان ایران را رهبری و به پیروزی برساند و به تبلیغ عملی و نشان‌دادن جلوه‌ی حقیقی فلسفه قیام عاشورا اقدام کند.»
اطلاعات بیشتر
گزيده‌اي از سخنان حضرت آيت‌الله العظمي خامنه‌اي (مدّظلّه‌العالي) درباره‌ي مسائل گوناگون مربوط به نهضت حسيني بوده كه از خرداد 1368 تا تيرماه 1390 در محافل و مجالس گوناگون ايراد و در قالب 72 سخن جمع‌آوري شده است.
درج مطالب در اين كتاب بر اساس ترتيب زماني صورت گرفته امّا براي ياري به خوانندگاني كه به مطالعه‌ي موضوعي مطالب علاقه دارند، راهنماي مطالعه‌ي موضوعي نيز در ابتداي كتاب اورده شده است.
تشخيص به موقع تكليف؛ مهمترين درس نهضت حسينی
در قضيّه‌ي حركت عاشورا، نكات بسيار زيادى هست كه اگر دنياى اسلام و متفكّرين جهان اسلام درباره‌ي آنها، از ابعاد مختلف بررسى كنند، راههاى زندگى اسلامى و تكليف نسلهاى مسلمان در شرايط مختلف، از اين حادثه و آنچه كه از مقدّمات و مؤخّرات، آن را احاطه كرده است، معلوم خواهد شد.
يكى از اين درسها، اين نكته‌ي مهم است كه حسين بن على (عليه‌الصّلاة‌و‌السّلام)، در يك فصل بسيار حسّاس تاريخ اسلام، وظيفه‌ي اصلى را از وظايف گوناگون و داراى مراتب مختلف اهميّت، تشخيص داد و اين وظيفه را به انجام رساند. او در شناخت چيزى كه آن روز دنياى اسلام به آن احتياج داشت، دچار توهّم و اشتباه نشد. در حالى كه اين، يكى از نقاط آسيب‌پذير در زندگى مسلمين، در دورانهاى مختلف است؛ يعنى اينكه، آحاد ملّت و راهنمايان آنها و برجستگان دنياى اسلام، در برهه‌اى از زمان، وظيفه‌ي اصلى را اشتباه كنند. ندانند چه چيز اصلى است و بايد به آن پرداخت و بايد كارهاى ديگر را ـ اگر لازم شد ـ فداى آن كرد؛ و چه چيز فرعى و درجه‌ي دوّم است و هر حركت و كارى را به قدر خودِ آن بايد اهميّت داد و برايش تلاش كرد
