اطلاعات بیشتر
و خدا دوست دارد همه قاضی شوند ; دوست دارد همه انصاری همدانی شوند; دوست دارد همه مثل آیت الله کشمیری باشند, دوست دارد ما هم مثل آنها باشیم. او تو را می خواهد و تو او را , اما اگر می خواهی به آرزویت برسی تنها در آرزو خلاصه نشو, تنها به ورق زدن این کتاب ها و خواندن آنها عمر خود را سپری نکن که دانستن با رسیدن و بودن فرق می کند و اگر می خواهی بدانی که چه باید بکنی این سخن آیت الله کشمیری و تمامی این بزرگان است و اساس زندگیشان هم بر آن استوار است, می گویند: کافی است یک قدم برداری و همه چیز در همین یک قدم خلاصه می شود پس اگر این قدم را برداشتی قدم بعدی در بهشت و مجاورت حق خواهی بود.کتاب حاضر به حالات عرفانی عالم وارسته آیت الله کشمیری می پردازد که از شاگردان ممتاز آیت الله قاضی محسوب می شوند.
این کتاب در 9 فصل تنظیم شده است
فصل اول زندگینامه
فصل دوم همسایه خورشید
فصل سوم شیدا
فصل چهارم اخلاق عارفانه
فصل پنجم سیره تربیتی
فصل ششم ولایت
فصل هفتم سیره عرفانی
فصل هشتم رحلت
فصل نهم دیدگاه
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
آری , بهتر است کمی با خود بیندیشم که آیا دیدن ظاهر حضرت و تشرف و همنشن شدن با او مهم تر است یا دیدن او با چشم دل و نزدیک شدن دل و روحمان به حضرت؟! چرا فکر نمی کنیم اگر حضرت را به ظاهر دیدیم و دلمان او را نشناخت و با او قرین نبود, همان کار را می کنیم که مردم زمان امامان دیگر با آنها کردند. آنها هم امام زمانشان را می دیدند اما چرا به او به چشم یک خلیفه,یک امیر و گاهی یک انسان عادی نگاه می کردند و گاهی با او دشمنی می کردند؟! چرا ابوجهل و ابو سفیان با اینکه قرین و همنشین ظاهری و خویشاوند پیامبر صلی الله علیه و آله بودند اما دشمن ترین دشمنان بودند؟
آری ندیدن امام سخت است اما سخت تر از آن نشناختن و فراموش کردن امام است. دل باید قرین حضرت شود اما این ارتباط, این قربت و این قرین شدن را چگونه و ار کجا شروع کنیم؟ آیت الله کشمیری پاسخ می دهد:
« هر روز یک ساعت با حضرت خلوت کنید و به حضرت متوجه باشید. زیارت آل یاسین بخوانید. یا صاحب الزمان اغثنی, یا صاحب الزمان ادرکنی, و المستعان بک یابن الحسن را زیاد بگویید تا خود به خود رفاقت حاصل شود.» امام علیه السلام را نمی تواینم ببینیم اما راه رسیدن به ارتباط دائمی با او باز است که خودشان فرموده اند: « و رابطو امامکم المنتظر» این واقعیتی است که غفلت ما تلخ تر از غیبت است.
(کتاب شیدا / صفحه 148 و 149 )
