اطلاعات بیشتر
در راه آشتی با خدا به جای آن که خدا را بخری و خدا مال تو شود،توسط خدا خریده می شوی و تو مال خدا می شوی و در این راه همه چیزت را می دهی چون خریده شده ای،چنان خراب می شوی که دیگر نتوانندت ساخت،و چنان ساخته می شوی که نتوانندت خراب کرد.
در آشتی با خدا نیت و رفتن و رسیدن سراسر نور است،و جز با نور نمی توان به سر برد.
آشتی با خدا دعوتی است برای برگشت به خود،اما خودی که دل داده ی خدا شده و همه ی امید ها در او شعله ور گشته است.ما از همان روز که آفریده شدیم،با خدا آشتی بودیم،از خود غافل شدیم که از خدا غافل گشتیم.پس آشتی با خدا،آشتی با خود است و همه ی خود را به صحنه آوردن برای ارائه به خدا،و همه ی ما بندگی است و نداری،در آشتی با خدا به امید آشتی با خدا از طریق نظر به نداری ها خود
در بخشی از متن این کتاب می‌خوانیم :
هر اندازه انسان از خدا فاصله بگیرد از «هستی» حقیقی «خود» فاصله گرفته است. وقتی که قرآن می فرماید: «اتقوالله»، یعنی از «غیر خدا» دل بکن تا نتیجه اش بشود «و یعلمکم الله» و خدا به شما علم دهد، پس کسی که تقوی نداشته باشد علم حقیقی نخواهد داشت و لذا علمی که بدان دل خوش است آن علمی نیست که موجب نجاتش شود. به عبارت دیگر علمی که بر اثر تقوا به دست نیامده باشد راه ورود به عالم بیکرانه ی غیب نیست و موجب نورانیت «جان» نمی شود....
برگرفته از صفحه 188 کتاب
