مصباح الهدایه الی خلافه الولایه ترجمه و متن

کتاب " مصباح الهدایه الی خلافه الولایه ترجمه و متن "به قلم حضرت امام خمینی (ره)، با موضوع ولایت، عرفان، نبوت و خلافت، این کتاب شامل دو مشکات است که عبارتند از:

• مشکات اول: دارای 56 مصباح می باشد که بیشتر به موضوعات نبوت و خلافت می پردازد.
• مشکات دوم: دارای دو قسم از مصباح است که مصباح اول شامل 21 نور می باشد که بیشتر به موضوع خلافت می پردازد و مصباح دوم شامل 13 مطلع می باشد که بیشتر به موضوعات عرفان و... می پردازد.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

مشکات اول
خلافت و ولایت و نبوت در عالم اسما و اعیان ثابته
حق جل جلاله در مقام ذات خویش غیب است. و این مرتبه دور از دسترس همگان قرار دارد، و هیچ راهی به معرفت و شناخت این مقام برای کسی نیست، این مقام را رسمی و اسمی و وصفی نمی باشد. و نهایت، اظهار عجز از معرفت آن است، این مقام غیبی است که از هر ظهوری دور و پوشیده است و از چهره او پرده برداشته نشده است. این مقام را «غیب الغيوب»، مقام لا اسمى و لا رسمی، عنقا مغرب و ... نامیده اند. و به بیان دیگر، ذات حق جل جلاله بی نهایتی است که برای آن هیچ مرز و نشانه ای را نمی توان سراغ گرفت و هر شناخت و معرفتی به نشانه ای می باشد و هر نشانه او را از آن جایگاه «بینهایت» و «نامحدودیت» پایین آورد. و بنابراین دست هیچکس به آن نرسد و شکار هیچ فردی نگردد، چون هر دستی از هر کس برآید آن را محدودیتی است و محدود را با نامحدود رابطه ای نباشد، و به همین دلیل آن را پنهان پنهان ها «غیب الغيوب» نامیده اند.
بنابراین معرفت به این مقام برای کسی حاصل نشود، زیرا معرفت به ظهور است، و هر ظهوری تعین است و هر ظهوری جلوه است، و برون رفت از غیب است. بنابراین تا تعین نباشد، تا ظهور نباشد، تا برون رفت از غیب و پرده نباشد، شناخت حاصل نگردد.
بنابر مقدمۀ اول: اگر آن ذات لایتناهی بخواهد جلوه ای و ظهوری کند، چون هر جلوه و ظهور، حتى ظهور ذات برای خویش، او را از آن مقام پایین آورد، چه برسد به ظهورهای دیگر. پس برای این که ظهوری پیش آید و برون رفتی حاصل شود، پرده از غیب افکنده گردد و پریچهره که تاب مستوری ندارد جلوه کند، - چون او نمیتواند با خروج از غیب در هر مرتبه ای مشاهده شود و یا خود را مشاهده کند باید ابتدا شهودی در مرتبه ای حاصل گردد که از آن غیب بهره ای داشته باشد، نایب منابی برای ظهور پیدا شود و به عبارت دیگر نیاز به چیزی است که بین و بین باشد، هم با غیب مرتبط باشد، و هم به بیرون از غیب چهره بنماید، و این وظیفه بر عهده او گذاشته شود این حقیقت
همان «خليفة» اعظم است که جانشین حق برای ظهور گردد، و دوسویه است. از سویی به غیب توجه دارد که از آن جهت ظهور ندارد و سویی به بیرون از غیب دارد که ظهور است.
بنابراین «برزخ» است که حد فاصل بین دو چیز است. این ظهور اطلاقی است، و چون هر ظهوری تعینی است، یعنی ذات با هر وصفی که متعیّن شود اسم جدیدی می شود. مثلاً وقتى ذات با وصف علم لحاظ شود، اسم عالم به وجود آید. اما این ظهور اول، اطلاقی است و شامل همۀ اسماست، و یک فیض گسترده است و اقدس است و از هرگونه محدودیت به دور است. و اول مستفیض از آن «اسم الله» در مقام تعیّن است که همه اسما را در بردارد. و اول تعین، اسم اعظم است. آن هم اسم اعظم اطلاقی. و سپس دیگر اسما از آن فیض گیرند و اسماء جمال و جلال ظاهر گردند. در این مرتبه، هنوز سخن از ظهور، در بیرون از عالم الوهیت نیست، هنوز تعین در خارج مطرح نیست، هنوز مرحله لحاظ و دیدن است، هنوز تعین ذات است برای خویشتن تا از آن لاتعین مطلق خارج گردد.

برگرفته از صفحات 20 و 21 کتاب