اطلاعات بیشتر
شهید شهریاری را قبل از شهادتش عده ای خیلی خوب می شناختند؛آنها که می دانستند غنی سازی 20 درصدی اورانیوم و بسیاری از پیشرفت های ایران در علوم هسته ای مدیون تلاش های اوست و اگر روزی بیاید که او نباشد،از سرعت این پیشرفت ها کاسته خواهد شد.این دسته طیف گسترده ای بودند:از نخست وزیر رژیم صهیونیستی و روسای موساد و سیا،تا موتور سوار مزدوری که بمب را به بدنه ی خودروی شهید شهریاری چسباند.اینها همان هایی بودند که گفتند ترور شهریاری اقدامی غیر جنگی بوده برای توقف پیشرفت ایران...اینها همان هایی بودند که پس از شنیدن خبر ترور شهریاری،نفس راحتی کشیدند.
در میان آنهایی که شهریاری می شناختند،دسته دومی هم بودند که وقتی خبر شهادت او را شنیدند،نفس در سینه هایشان حبس شدو در سینه ماند تا بغضشان بترکد و همراه با سیل اشک جاری شود.این ها هم شهریاری را خوب می شناختند.
آنچه پیش رو دارید روایت های دسته دوم است از زندگی دکتر شهریاری،برای دسته سومی که ایشان را با شهادتش شناختند و هنوز هم با شهادتش می شناسند.
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
پولهایی را که از پروژه ها می گرفت در بانک پس انداز نمی کرد.درآمد علمش را خرج کارهای علمی می کرد.مقداری از امکانات دانشکده با هزینه ی شخصی ایشان تهیه شده است.با این که دانشکده متعلق به دانشگاه است،ولی عمدتا با هزینه ی شخصی دکتر شهریاری سامان گرفت.سیستم کامپیوتری اینجا برای خود دکتر است.خودشان هزینه زیادی کردند و یک سرور خریدند.
کتاب شهید علم/صفحه 44
