اطلاعات بیشتر
حمید داوود آبادی در این کتاب به چکونگی آشنایی خود با مصطفی کاظم زاده ،برقراری رابطه صمیمی بین آن ها،شور و حال رفتن به جبهه،حضور در جبهه و شهادت دوست صمیمی خود اشاره دارد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
داخل سنگر تنگ و کوچک،کنار هم دراز کشیده بودیم.کم کم لحن حرف هایش عوض شد و شروع کرد به نصیحت و توصیه.وصیت شفاهی اش را کرد.حرف هایی زد که برای من خیلی جالب بود.مخصوصا در پاسخ به این سوالم که:
-مصطفی،تو شهادت را چگونه می بینی؟
در حالی که دست هایش را به دور خود پیچیده بود و فشار می آورد،ناگهان آن هارا باز کرد،نفس عمیقی کشید و گفت:
-شهادت رهایی انسان از حیات مادی و یک تولد نو است.شهادت مانند رهایی پرنده از قفس است.
اشک از دیدگانش جاری شد.با پشت دست،اشک های مروارید گونش را پاک کردم و او شروع کرد به توصیه درباره ی امام: « خدایی ناکرده،اگه امام طوری بشه،خود ما ضرر خواهیم کرد.»
«دوست دارم در برابر مرگم،تمام عمرم به هر لحظه ی عمر امام عزیز اضافه بشه،خود ما ضرر خواهیم دید.»
سمت نگاهش به بیرون از سنگر تغییر کرد.فهمیدم نمی خواهد مستقیم به چشم هم دیگر نگاه کنیم.با همان حال ادامه داد:«هرگاه درمسئله ای گیر کردی،فقط به خدا امید داشته باش.»
مشخصات
