اطلاعات بیشتر
از پایان جنگ تاکنون با همت گروه های تفحص نزدیک به 50 هزار شهید بازگشته اند. از این تعداد پنج هزار شهید گمنام بودند. این درحالی است که هنوز حداقل هفت هزار شهید, جاوید الاثر هستند. یعنی هیچ خبری از آنها نیست. کتاب حاضر با ذکر یاد و خاطره تعدادی از شهدای جاوید الاثر درصدد معرفی چگونگی زندگی و عمل و سفر این شهدای والامقام است.گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی از شهدای گمنام در هر صنفی سعی داشته یادی کند لذا از فرماندهان , بسیجیان, پاسداران, ارتشیان ,عشایر و اقلیتها و ... در این مجموعه تا حد مقدور یاد شده است.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
روزهای آخر عملیات خیبر بود, پیرمرد صورت و دهانش مجروح شده بود و افتاده بود. حجم آتش دشمن به قدری وسیع بود که کسی قادر به کمک نبود. همانجا در دام بعثی ها افتادیم. پیرمرد تا مدتی نمی توانست غذا بخورد. اما خیلی به بچه ها روحیه می داد. با دیدن او فراموش می کریم که اسیر جنگی هستیم. صبح ها بعد از نماز می نشست و دعا می کرد.معنویتش خیلی بالا بود. یک روز عراقی ها ریختند داخل و همه را زدند. به پیرمرد گفتند: تو اینجا چه می خوانی؟ گفت: دعا می کنم. گفتند: چه دعایی!؟ گفت: به کوری چشم دشمنان به امام خمینی رهبر عزیزم دعا می کنم.
تا توانستند پیرمرد را زدند. او را در داخل زندان انداختند بدون آب و غذا! اجازه رساندن آب و غذا به او را نداشتیم. روز چهارم ضعیف تر شده بود. نمازش را نشسته خواند. بعد به جای تعقیبات شروع کرد با حضرت زهرا علیها السلام درد دل کردن: فاطمه جان به فریادم برس. از تشنگی مردم. آن روز آنقدر نالید تا به خواب رفت. همان روز یک لیوان چای از دید نگهبان مخفی کردیم. خوشحال بودیم که تا از خواب بیدار شد به او بدهیم. ساعتی بعد بیدار شد. سیمایش برافروخته بود. بسیار شاداب بود. احساس ضعف نمی کرد. شروع کرد به خندیدن. چایی که برایش آوردیم گفت:ممنون,نوش جانتان الان در عالم خواب حضرت زهرا علیها السلام از غذا سیرم کرد. هم از شربتی بسیار شیرین! هنوز شیرینی شربت زیر زبانم هست.
حاج محمد حنیفه احمدزاده پیرمرد مشهدی را به اردوگاه دیگری تبعید کردند. آنجا هم زیر شدیدترین شکنجه ها بود. به سختی مریض شد. بعد هم چهار نفر از اسرای ایرانی پیکر بی جان او را به بیرون اردوگاه بردند. حاج محمد را غریبانه به خاک سپردند.
(کتاب شهید گمنام / صفحه 54 و 55 )
