اطلاعات بیشتر
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
سرم گرم کتاب ها بود که گودرزی آمد توی مغازه؛پاسبان دور میدان بود،با هم سلام علیک داشتیم،گاهگداری سر می زد؛آدم جنس خرابی نبود.روی صندلی،رو به رویم نشست و گفت:«این چند شبه بی هوا ریخته ن توی بعضی خونه ها.کتابای ممنوعه پیدا کردن.وقتی پرسیدن از کجا آوردند گفتن از فلانی گرفتیم.حواست باشه.دیر یا زود میان سراغت.»پایش را که گذاشت بیرون،دست جنباندم و کتاب ها،رساله ها،اعلامیه و عکس ها را از گوشه و کنار مغازه جمع کردم.بعد هم رفتم خانه.نوارهای زیادی داشتیم،همه را داخل پیت ریختم و چال کردم توی باغچه.
نشسته بودم که یکهو در مغازه با شتاب باز شد و چند نفر گردن کلفت ریختند تو.فکرش را هم نمی کردم به این زودی بیایند.خودم را نباختم.نگاهی به مهدی انداختم؛خون سرد سرجایش نشسته بود.همه ی قفسه ها را گشتند و ویترین را به هم ریختند؛مغازه را کردند بازار شام.همه ی نگرانی ام دوسه تا کارتن کتابی بود که گوشه ی مغازه گذاشته بودم.اگر می دیدند،حسابمان پاک بود.مهدی پر دل و جرئت بود.پیش چشم مامورها کارتن ها را برد و گذاشت کنار جوی آب جلوی مغازه.طوری وانمود کرد که انگار تویشان ،زباله و کاغذ باطله است.کارتن آخر را که برد دیگر برنگشت.مامورها هر چه قدر تقلا کردند،چیزی دستشان نیامد.شاخ و شانه کشیدند و رفتند.پشت سرشان کرکره مغازه را پایین دادم و بی مکث رفتم خانه.وقتی رسیدم،دیدم خانه را محاصره کرده اند.شمردم،22 نفر مامور جلوی در و بالای پشت بام بودند.همه جا را گشتند؛حتی اتاقی که انبار کتاب بود.خیلی ریخت و پاش کردند بلکه مدرک جرمی پیدا کنند،ولی به در بسته خوردند.تمام مدتی که داشتند خانه را تفتیش می کردند،بچه ها مشغول کار خودشان بودند و حاج خانم پشت چرخ،خیاطی می کرد.مامور ساواکی که داشت گزارش می نوشت،نتوانست جلوی تعجبش را بگیرد،شاید هم از حرصش بود،گفت:«ما هر جا می رویم همه می ترسن،رنگشون می پره و تنشون می لرزه،اون وقت شما عادی نشستید و این خانوم داره خیاطی می کنه!»راستش وقتی آن همه مامور را دیدم که داشتند زندگی مان را زیرورو می کردند دل نگران شدم،اما آرامش اهل خانه آرامم کرد.در جوابش اطمینان را چاشنی صدایم کردم و گفتم:«ندزدد،نترسد.ما کاری نکردیم که بترسیم.»
بعد رفتنشان فهمیدم مهدی یک نفس از مغازه تا خانه دویده و به مادرش خبر داده.همه ی کتاب ها را از دم دست برداشته بودند.دوتا کتاب را هم که چون فرصت نشده،حاج خانم گذاشته بود زیر چادرش و نشسته بود پشت چرخ خیاطی.
به روایت حاج عبدالرزاق زین الدین؛پدر شهید
کتاب تنها زیر باران/صفحه 43 و 44
مشخصات
