اطلاعات بیشتر
تمام خانواده دلتنگ دیدنش بودند. مادربزرگش که خیلی به محسن علاقه داشت، مثل مادر محسن نمی توانست دوری او را تحمل کند. بی طاقت بود و مدام گریه می کرد. آن روز مادربزرگ که تازه از مسجد برگشته بود و دلش هوای نوه اش را کرده بود، حمید، برادر محسن را صدا زد و گفت: «خیلی دلم برای محسن تنگ شده؛ می خوام براش نامه بنویسی.» مادر بزرگ همه ی دلواپسی ها و دل نگرانی هایش را با لهجه قمی به زبان می آورد و حمید آن ها را کلمه می کرد و روی کاغذ می نوشت. نامه که تمام شد، مادربزرگ از او خواست سریع برود و نامه را پست کند تا زودتر جوابش بیاید. حمید وقتی از خانه بیرون آمد، نمی دانست نامه را به کدام آدرس پست کند. پیش خودش گفته بود: «من که آدرسی از محسن ندارم؛ نمی دونم کجای جبهه ی کردستانه.» بعد نامه را در جیب پیراهنش گذاشت و حدود یک ساعت در خیابان دور زد و آمد خانه و بدون اینکه مادربزرگ متوجه شود، آن در کمد کتاب‌هایش، زیر کتاب تفسیر نمونه ی آقای مکارم پنهان کرد.روزها می گذشت و تب آمدن محسن هر روز بیشتر می شد، سر سفره ی غذا و موقع شب نشینی ها، ورد زبان همه این بود که : «پس محسن کی برمیگرده و مارو از این چشم انتظاری در میاره؟»
برگرفته از صفحه 176 و 177 کتاب
