اطلاعات بیشتر
زندگی صیاد یک زندگی است با سعی و تلاش مداوم و غوطه خوردن در سختی هایی که هر کس نمی تواند به راحتی ازشان بیرون بیاید.زندگی ای است برای درست زندگی کردن و درست کردن زندگی.آدم هایی که دور و برش بوده اند،از خانواده و دوست ها بگیر تا سربازها و افسرها و فرمانده ها و تا چیزهای بزرگ تری مثل کنار هم گذاشتن ارتش و سپاه در زمانی که به هم اعتماد نداشتند و جنگ.
«خدا می خواست زنده بمانی» هفتمین کتاب از مجموعه ی از چشم هاست که در آن تصویر مردی را خواهی دید که لحظه به لحظه ی زندگی اش سودای اینگونه زندگی کردن را داشته است.
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
بعد از شهادتش رفتم خانه شان.خانمش به من گفت:«حاج آقا تا زنده بود،نمی تونستیم درست و حسابی ببینمش.وقت نداشت،اما حالا برای ما وقت داره.هر کار داشته باشم،می رم به این عکسش نگاه میکنم و دردودل می کنم.شب می آد به خوابم و مشکلم حل میشه.»اشک هایش سرازیر شد.گفت:«اقای دکتر،بعد از این چهل پنجاه روزی که این جا جلوی در خونه مون عزاداری کردند،چند نفر اومدند در خونمون گفتند این آقا خرج زندگیمون رو می داد.ما نمی دونستیم فرمانده ارتش بوده،نمی شناختیمش.»
از من می پرسند صیاد چه طور آدمی بود،نمی دانم چه جوابشان را بدهم.می خواهم بگویم که صیاد مثل یک گل بین آدم های دور و برش بود.می خواهم بگویم که...فقط می توانم در یک جمله بگویم؛صیاد اشق بود.
برگرفته از صفحه 205 الی 206 کتاب
