اطلاعات بیشتر
بعضی آدم های بزرگ آرام می آیند و آرام می روند در سکوت خبری و در آرامش ادوار عباس شیرازی هم یکی از همین بزرگان گمشده تاریخ است.
عادت شده بود گم کردنش از همان دوران قبل از انقلاب همان وقتی که زیر درخت بیدی کنار جوی با صفایی در نهایت آرامش مینشست یادداشت هایش را تکمیل می کرد یا وقتی در تکاپوی انقلاب بود و سر زدن به تبعیدی ها و زیارت تک تک علما برای ترغیبشان به همراهی با امام خمینی مثل باد می رفت و مثل نسیم می آمد. ماندنش هم نفحه ای بیش نبود. نه گاه رفتن توضیح میداد و نه گاه آمدن.
کتاب ماه بالانشین روایتی است زنانه از جنس لحظه های ناب یک زندگی.
همسرانه ای از بانو طیبه حائری شیرازی که فاصله مکانی همسرش عباس شیرازی را همیشه بالا و دور می دید عباس بالا بود و بالا بودن همت بلند می خواهد و دو بال که او داشت. کافی بود اراده کند به هر آنچه اراده می کرد محقق می شد.
در عکس هایی که پایان کتاب و به پیوست می آید، ما شهید عباس شیرازی را در جلسات متعدد، سخنرانی های مختلف و سفرهایش از شهرهای داخلی گرفته تا هند و ماداگاسکار و آلمان می بینیم؛ چه در دوران قائم مقامی اش در سازمان تبلیغات اسلامی و چه آن وقت که مسئول تبلیغات جبهه و جنگ بود. نکته آنکه در پس نگاتیو همه این عکس ها چشمان منتظری است که آمدن مرد خانه اش را لحظه شماری می کند؛ بی آنکه از تمام این دوری دم بزند و سخنی بر زبان براند.
