اطلاعات بیشتر
کار مامان شده بود گوش تیز کردن .صدای بق بق یا کریم ها را که می‌شنید، بلند می‌شد و بی سر و صدا از روی پنجره پرشان می‌داد. وانتی ها که می رسیدند سرکوچه قبل از اینکه توی بلندگوهایشان داد بکشند، مامان خودش را به آنها می‌رساند، می‌گفت: مریض داریم و می فرستادشان چند کوچه بالاتر. برای بچه‌های محل هم علامت گذاشته بود، وقتی مامان دستمالی را از پنجره آویزان می‌کرد و بچه ها می فهمیدند حال عیوب خوب است و می‌توانند بازی و سر و صدا کنند. می گویند درد و رنج همراه ازلی تمام آدم‌هاست. درست از لحظه ای که متولد می شوند تا دم مرگ.اما انگار بیشتر آدم‌ها در برابر این همراه، اختیار و اراده شان را از دست می‌دهند و ادامه زندگی برای شان ناممکن می شود. وقتی دردهای یکی دوتا نباشد و همه بی درمان، وقتی جسم دیگر توان این همه درد را نداشته باشد، روح بلند و صبر ایوب می‌طلبد که هنوز زندگی کنی و به درد هایت لبخند بزنی.
مشخصات
