نهالهای برومند

آزادگان علاوه بر حضور در صحنه های دفاع مقدس , سالیان درازی در چنگال پلیدترین موجودات زمینی گرفتار بودند. استقامت در راه عقیده و وفاداری به آرمان های الهی , زحمات و مشکلات فراوانی را بر روح و جان آنان وارد کرد که ارزش و اجرشان را دوچندان می کند.اثر حاضر برگی از باورها و انگیزه ی مجاهدان راه خداست که پیش از این در کتاب هنر اهلبیت علیهم السلام تقدیم گردید.

این کتاب در 6 فصل تنظیم شده است

فصل اول فضای اسارت

فصل دوم تکیه گاه ها

فصل سوم در محضر دوست

فصل چهارم خصلت های والا

فصل پنجم امام خمینی رحمة الله علیه

فصل ششم شکار فرصت ها

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

چند روز مانده به محرم به عراقی ها گفتیم: ما امسال می خواهیم عزاداری کنیم. فرمانده اردوگاه گفت: عزاداری در ارتش عراق ممنوع است و اگر به گوش استخبارات برسد, برخورد خواهد کرد. ما گفتیم: به هر حال ما برای امام حسین علیه السلام عزاداری می کنیم; چه شما اجازه بدهید یا ندهید. سرهنگ که دید بچه ها مصمم اند, به مسولاان آسایشگاه ها پیغام داد و گفت: به طور محدود جوری سینه زنی کنید که پادگان ا رتش که در مجاورت اردوگاه است, صدای شما ر ا نشنوند. شب اول محرم عزاداری ها با ناله و فریاد بچه ها شروع شد. دو سال ممنوعیت هرگونه عزاداری, عقده های فراوانی در دلها انباشته بود. با اینکه آزادانه عزاداری می کردیم, اما جانب احتیاط را از دست ندادیم و برای اینکه تک خوان را شناسایی نکنند, بچه ها تصمیم گرفتند وقتی عراقی ها پشت پنجره می آیند, همه با هم یکصدا دم بگیرند و سینه بزنند.این روال ادامه داشت تا اینکه در شب سوم نوحه هایی برای حضرت زینب و رقیه علیهما السلام خواندیم که واقعا عالی و فوق العاده بود. یادم هست آن شب بعد از انکه نوحه سنگینی را از حفظ خواندم, پشت بند آن نوحه چهل ضربی را در حالی که تند تند سینه می زدیم, با این دم شروع کردیم:

ما عزادار شه کرببلاییم همه                                                                                    جمع ماتم زدگان شهداییم همه

از این نوحه چهل ضرب فقط چهار پنج بند آن را حفظ بودم. تقریبا دو بند آن را خوانده بودم که ناگهان دیدم از دو پنجره کوچک پشت آسایشگاه که برای تهویه هوا بازکرده بودند, یک استوار و یک گروهبان و دو سرباز ما را نگاه می کنند. بچه ها همه با زیرپوش اطراف من حلقه زده بودند و گرم سینه زنی بودند. من بلافاصله به عراقی ها پشت کردم تا چهره ام را نبینند. از طرفی پیراهن من راه راه بود و در آسایشگاه فقط دو سه نفر از ان پیراهن داشتند. ماموران هم از روی لباس زود افراد را شناسایی می کردند. در این هنگام یکی از دوستانم به نام آقای باقر مقامی متوجه شد و آستینم را کشید. من هم دگمه هایم را باز کردم و دوستان در یک چشم به هم زدن پیراهنم را درآوردند...

(کتاب نهال های برومند/ صفحه 273 )