کوچه نقاش ها

کتاب خواندنی «کوچه نقاش‌ها» روایت خاطرات کاظمی، ‌فرمانده گردان میثم در دوران جنگ تحمیلی از زبان خودش است.

در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:

آسید علی آقا، مجتهدبود؛ یعنی بالاترین مقام های علمی در حوزه علمیه را به دست آورده بود و می‌توانست توی قم بنشیند و بی دردسر و مکافات به طلبه‌ها درس بدهد؛ اما یک بار خواب نما می شود و بعد از آن خواب احساس مسئولیت می‌کند و تصمیم می‌گیرد بیاید در جمع جوان‌ها و برای جوان‌ها کار کند. هیچ روحانی را ندیدم که با آن درجه و مقام علمی، به سادگی قاتی جوان‌ها بنشیند و با آنها حرف بزند و مقام و منصب و تحصیلات طرف برایش مهم نباشد. صداقت کلام و علمی را که آسید علی آقا داشت، در هیچ کس ندیدم. خیلی مشتی و لوطی حرف می‌زد و تیکه های قشنگ داشت. آن قدر ساده و تو دلی حرف می‌زد که همه مردم می فهمیدند و حرفش را می خریدند. یادم هست وقتی اسم امام حسین علیه السلام می آمد، چنان از خود بیخود و اشکش سرازیر می‌شد که ما حیران می ماندیم. در عزای حسین، عمامه از سرش می افتاد و پریشان می شد؛ انگار روی زمین نیست. طوری اشک میریخت انگار شیر آب توی چشم دارد. به پهنای صورت اشک میریخت اشک هایش می آمد روی محاسن و عبایش.
یکی از بزرگان می‌گفت: این سید، بوی امیرالمومنین می دهد.
واقعا عارفی کامل بود. یکی از کارهای قشنگش این بود که هر وقت از او می‌خواستیم به جمع رزمنده‌ها بیاید، بی هیچ کبر و غروری  و با خوشرویی استقبال می‌کرد.
آقا هفت روز در مقر اطلاعات عملیات، مهمان ما بود. روزها در دامنه کوه‌ها و شهر سومار گردش می کرد و شب ها می آمد بین رزمنده‌ها و عشقبازی و عرفان را به اوج می‌رساند.
شبی در یکی از جلسات گفت: «امان از دلمون! چه محشریه آقا، این تو! خدا بهمون رحم کنه. اگه این دل مثل صفحه ی تلویزیون باشه، چه محشری میشه؟»
رزمنده ها مجذوب تیکه های عرفانی اش  شدند. آخر سخنرانی‌اش مشاعره و تفسیر دعا و روضه‌خوانی و قرآن بود و هر رزمنده ایشان را برای اولین بار می دید، شیفته اش می شد.

برگرفته از صفحه 326 و 327 کتاب